29 Eylül gecesi Şemdinli Derecik karakoluna 600’den fazla teröristin saldırmasıyla 28 şehit verildi, komutanı ise karakolun bayrak direğine asarak şehit etmişlerdi çünkü silahlı çatışmalar öğlen vaktine kadar tüm mevziilerde korkunç şekilde sürdüğünden ve takviye birlikler engellediğinden, kaybımız bu denli büyük olmuştu ama silahlı helikopterlerin, devreye girmesiyle 200 kadar terörist etkisiz hale getirilmişti, geri kalanlar ise sınırlarımız dışındaki kamplara kaçmışlardı. Kahramanlarımızın dökülen, her damla kanın hesabını, sormak ve karakol komutanın, beylik tabancasına varıncaya kadar, dağa kaldırılan mühimmatımızı, bulabilmek için, Irak’ın kuzeyindeki Zap bölgesine kaçan eli kanlı canilerin peşine düştük. İşimiz zordu lakin başarmalıydık aksi taktirde ettiğimiz yemine sadık kalmayacağımızdan toprağın bağrındaki, silah arkadaşlarımız huzur bulamayacaktı. Sizlere masal anlatmaya cam ama sıkmamak adına, hikaye tadındaymış gibi, yaşananları anlatmaya çalışacağım. Ticari açıdan değeri olmayan bu kanlı çalışmaya kahramanlarımızdan birinin ismini vermeyi düşünüyordum lakin o kadar çok kahramanlıklar yapıldı ki hangisini yazacağıma karar veremediğimden hepsini yazdım, yine de sığdıramadım. Yok olma korkusuyla, yaşadığımız felaketleri anlayacağınızı ümit eder ifade hatalarım için siz değerli okuyucudan, şimdiden af dilerim, göstereceğiniz alaka için teşekkür eder, saygılarımı ve şükranlarımı sunarım…

        Mustafa BİLGİN

      Çayırlı Karakolun çinkolu çatısı görünmeye başlıyor

      Saldırıya uğrayan sınır karakollarımız 

      Zap bölgesine düzenlenen operasyonumuzun gerekçesi

"vatanımı ülkümden, çok sevmektir, demek yetmez,

"gittik gördük yaşadık ve döndük ama unutmadık,

ne gördüklerimizi, nede yaşadıklarımızı"

"eve dönüşte, belki tam olmayacaktık

Asayiş Komutanlığının emri ile sınır ötesi operasyonu:

Sene 92, aylardan ise, dağdaki çoban dayının deyimiyle; 'püçü meh' yani; çürük ayların, başlangıcı olan, ekim-kasım aylarıydı. Hudutlarımız dışına icra edilecek ilk hava destekli operasyonumuzun resmi görevi; kuzey Irak’ın zorlu coğrafyasında yer alan, ünlü zap bölgesine girerek başta şivi kampı, olmak üzere, PKK’nın diğer, yer altı ve yer üstü, oluşumlarını bulup, imha etmekti. Şivi örgüt gruplarının donanımlı olduğu kamptı çünkü ölümsüzler ya da şimşekler diye tabir ettikleri özel taburdan oluşan çapulcu sürüsü bu kampta bulunmaktaydı ayrıca Hakkari-Şırnak sınır hattındaki bazı birliklerimize yapılan saldırılar ve sızmalar da bu kamp üzerinden yapılmaktaydı yani Derecik karakolunda vahşice şehit edilen 28 kahraman vatan evladın katilleri bu bölgede cirit atmaktaydı dolayısıyla zorlu operasyon bizi bekliyordu özellikle önümüzde çürük ayların olması ve askerlik hizmetin 18 aydan 15 aya düşürülmesi açımızdan daha zordu çünkü çetin doğayla mücadelenin yanında, erken terhis olan, deneyimli bazı arkadaşlarımızın yerini doldurmaya çalışan yeni askerler operasyon eksikliğinden dolayı acemiydi yine de girilemez denilen yerlere, hukuk içerisinde, bir cevabımız olacaktı. Operasyonumuzun kişisel amacı ise sınırlarımızdaki karakol saldırılarıyla gönderdeki bayrağımızı indiren kansızlardan, karakolun genç komutanını bayrak direğine asarak şehit eden katillerden ve komutanın belindeki beylik tabancasına varıncaya kadar mühimmatımızı dağa kaldıran hainlerden gerekirse tek tek ya da top top şeklinde hesap sormaktı çünkü Derecik karakoluna yapılan saldırıyı caniler videoya kayıt etmişlerdi özellikle kahramanlarımıza ait silah ve teçhizatı, görsel yayınlarda gördüğümüzden, hepimiz ezilircesine derinden kahır olmuştuk dolayısıyla aht ettik canımız pahasına da olsa gasp edilen silahlarımızı bulacaktık aksi taktirde toprağın bağrındaki şehitlerimiz huzur bulamayacağından hiç birimiz rahat etmeyecektik.
Zap: Doğu Anadolu Bölgesi'nden doğup Türkiye sınırları dışında Dicle Nehri'ne ulaşan akarsudur
 
                             Zap bölgesinden kareler

Hazırlıklarımızı çayırlı karakolunda yaptık Bolu ve Kayseri’nin komandoları ise, diğer sınır birliğimiz olan hakan tepe karakolundan şaşırtma taktiğiyle harekata destek olacaklardı, köy korucuların malzemesini üst bölgesinde dağıttık, sanki seferberlik ilan edilircesine, bu denli, maliyetli ve kapsamlı güçle, zap’a saldıracaktık ama nerden bilecektik, sadece 12 sıkı askerin, girilemez denilen yerlere girerek, ortalığı hallaç pamuğu gibi dağıtacağını. Son dem hazırlıklarımızın tamamlanmasıyla, komutanımız tıpkı bir tenor gibi evlatlarım; buralara gelmekteki maksadımız, arkadaşlarımızın dökülen kanların hesabını, hainlerden sormaktır, elbette ki zorluklarla, karşılaşacağız ama takım ruhuyla, üstesinden geleceğiz. Komutanımızın yaptığı kinayeli konuşmasından sonra pazarcı megafonu yutmuşçasına sağ ol diye kükredik yani kuvvetimiz yerinde olduğundan aslan kükreyişimizle ortalığı inlettik akabinde karakolun görevli askerlerin sloganları eşliğinde 49 no’lu sınır taşından yürüyüşümüze başladık, yani ucunda ölüm olan yürüyüşümüzle, anavatanımızdan koptuk. İntikalimiz sırasında, sınır birliklerimizce atılmış ama patlamamış, kol büyüklüğündeki, birçok işaretli, mühimmatı gördüğümüzden, çevresinden dolaşırdık, çünkü şansımıza patlayabilirdi. Dağların sıra sıra dizilişinden çok yokuşlarına hayret ediyorduk, nasıl olur da insan gücüne dayalı bir savaş buralarda yürütülebilir diye yani dağları inim inim inletmemiz için düzeni ve komandoluğu bir tarafa bırakarak delilik yapacaktık yoksa gözümüzün yaşına bakmaz koca dağlar bizi inim inim iletirdi çünkü ilginç yerlerden inip çıkmaktan bazen ıslık dahi çalamıyorduk. Vatanın ağır yükü gibi sırtımızda taşıdığımız malzememiz yaklaşık 35 kg’dı bu eşek yükünü çekmek zorundaydık aksi halde kumanyayı az alırsan aç kalırsın, mühimmatı eksik alırsan, beterini yaşarsın, çelik yeleklerimiz ise, soluğumuzu keserdi, özellikle inişlerde, bu levhalar altında, bacaklarımız acıyla titrediğinden kimi askerimiz; seni icat edenin diye uçuruma fırlatırdı.

İntikalimiz sırasında güvenli nokta bulduğumuz an nefeslenmek için mola verirdik kimi askerlerimiz kısa tutuğumuz molalarda silahını baston gibi tutarak nefeslenirdi çünkü oturduğunda ağırlık arkaya kaçtığından ters dönmüş kaplumbağa durumuna düşerdi sonra da gül gülebildiğin kadar yine de yuvarlanmalar sonucu, yaralanmalar oluyorsa da özellikle rütbelilerin, başına gelenleri uzun tuttuğumuz molalarımızda espri konusu yapabiliyorduk. Önceden işaretlemiş olduğumuz hedefimize ulaşabilmek için sınırlarımızdan15 km. derinliğe indikten sonra onca yükün altında hamaliye işi yapar gibi tükendiğimizden adım atacak mecalimiz kalmamıştı lokmalarımızı çiğnemekte dahi güçlük çekiyorduk, öyle ki yanı başımda irice bir tarla faresi durmasına rağmen onu kovacak takatim olmadığından kendisine sadece bir parça peksimet atabildim oda ani sıçramayla kayboldu sanırım kumanyamın kokusunu aldığından yanımda duruyordu çünkü tarla fareleri kördür, sonuçta planladığımız üst bölgesine kör topal misali saat 22.00 gibi yerleştik. Geceyi geçireceğimiz bölge taşlık tepenin düz sırtıydı tabur komutanımız; 'bu dakka’dan sonra eşitiz oğlum' uyumak ve sigara, içmek yok, diye emir vermesine rağmen kendisi de fosur fosur içtiğinden; zıkkımlanacaksanız da korunu göstermeyin unutmayın ki açık arazide yakacağınız sigaranın alevi 8 km’den görünecektir diye kafamıza kafamıza sokmasına rağmen yine de gecenin ilerleyen saatlerinde, bir yolunu bulur, yasakları çiğneyerek, özellikle uyur ya da uykumuzu kaçırmak için sigaramızı içerdik, bazen de sigaranın korunu perdeleyebilmek için avuçlarımızın içini yakardık haliyle değil 8 km’den 8 mm’den feriştahı görüntü alamazdı zira bedeli neye mal olursa olsun sigaramız, babadan kalma miras olduğundan, dağlardaki tek lüksümüzdü özelliklede demli çayla tellendiğinde kalın sarılmış bir tütün dünyaya bedeldir ayrıca dağda sigaradan korkmak biraz abes kaçıyordu çünkü içmeyeni de vuruyorlardı yine de tütüne bağlı kalmak iradenin zayıflığını gösterir.

                  Eğitim sırasında sigara molası (Eğridir) 

Uyku tulumu olarak, panço battaniye, mat ve naylonumuz vardı, gecenin ilerleyen saatlerinde sırayla birbirimizi dinlendirmemiz gerektiğinden uyumak istedim ama tepede pis bir yel estiğinden uyuyamadım ne yaptıysam ve hangi yana döndüysem başaramadım. Bu operasyona mahsus, bizim time; iki tane ceset torbası verilmişti baktım olacak gibi değil gecenin soğuğundan korunmak ve uykunun belini kırabilmek için mevziimizdeki Murat’ın çantasının üstünde taşıdığı ceset torbasını alarak battaniyem ile birlikte kendimi içerisine attım. Sıcak tuttu tüm bedenimi sarması için fermuarı çekince naftalinden dolayı içerisi de berbat koktu dolayısıyla essin diye kafamı dışarı çıkardım gökyüzü gümüş parlaklığındaki yıldızlarla kaplıydı ve üzerime, düşecekmiş gibi görünüyorlardı, sanki bir şeylere, alametmiş gibi mızrak misali kayan ışıklı yıldızda oluyordu çok sürmeden ölümüm aklıma girdi, daha önceleri de ölümü düşünmüştüm ama böylesi ilk olmuştu, hazır mezar gibi ilk defa ceset torbası içerisine girmiştim ve kendimi tabutun içerisindeymiş gibi hissetmiştim, yani çatışma sırasında, şehit düşersem, sonrasın da olup biteni ve yaşanacak olan bazı felaketleri, hayal etmiştim.
(ölümüm üzerine yazmış olduğum senaryomu, bu çalışmamın içerisinde, ceset torbasındaki korkunç ölümüm; başlığıyla okuyabilirsiniz tavsiyede ediyorum zira kendinizden mutlaka bir şeyler bulacağınızı düşünüyorum.)

Adeta nefessiz kalırcasına sahnelemiş olduğum korkunç ölüm oyunundan galip çıkmış ve akabinde sabahla birlikte, bakır renkli güneşi görmüştüm. Sırtımızdaki malzemeyle, kol kanat çırparcasına, üst bölgesine, gece tırmanma sırasında düşmeler sonucu ciddi yaralamaları olan ve paçaları yemediğinden operasyondan yırtmak için ayağını kasten burkan ve uçuruma düşürdüğünden silahsız ortada kalan yarım tim kadar askerimizi helikopter ile gönderdikten sonra karakollardaki arkadaşlarımızın, canına sebep olan ihaneti etkisiz kılmak için, kaldığımız yerden intikalimize devam ettik.
  
                                 Operasyondan Kareler

Operasyondaki ilk kapışmamız başlıyor:

Karakol inşası için, milli bütçemizden gönderilen paralarla, yaptırılan ama kulübeden öteye geçmeyen ve birkaç silahlı peşmerge askerinin takıldığı, sınır gözetleme kulelerine ve İran-Irak savaşından kalma, silah mevziileri ile vurularak, pas içerisinde bırakılmış, bazı ağır silahları, yürüyüşümüz sırasında görebiliyorduk. Saatlerce dağ tepe yürüdük, yükümüz ağırdı ayrıca kahvaltı yapmamıştık, dolayısıyla mola için, üçer beşe şeklinde öbek öbek, sağa sola dağıldık. Çevremizde birden fazla hakim nokta vardı, buralara çıkmak, akıl kârı değil diye, içimizden geçirirken, bölük komutanın; yanına iki kişi al ve tepeye çık diye, emir vermesiyle, aklımıza gelen başımıza geldiğinden sırt çantalarımızı bırakıp, yola koyulduk ama kumanyalarımızı aldık. Güçlük dolu tırmanmadan sonra uzağı yakın eden havadar yerde, beraberimdeki iki arkadaşla, mevzii aldık ama diz kırmaktan, dizlerimizin bağı, kopmuştu lakin değmişti, çünkü manzarasıyla birlikte, ciğere dolan, temiz havası vardı yani tüm göğsümüzle soluk alıp verdiğimizden, insanı zinde tutan hava soluyorduk akabinde kahvaltı faslı için, harlı ateş yaktık çayırlı karakolundaki hemşerim aşçı ziya’nın vermiş olduğu 2 yumurtayı, tas içerisinde haşladım sonra da tokuşturarak arkadaşlara bölüştüm.

(anlatmaya çalışacağımız hikayemizin, ilham kaynağı olan, kan kardeşim, murat ve sınır ötesi operasyonumuzun gizli kahramanlarından biri olan hasandı mevziimdeki bu iki kişi, üçümüzde köy çocuğuyduk ortak tarafımız ise sivil hayatta elimizi neye attıysak başarı sağlayamamıştık yani tabiri caizse baltaya sap olamamıştık ama asker olduktan sonra işler değiştiğinden gönüllü olarak ön saflarda yer tutardık, haliyle başımıza gelmeyen kalmazdı çünkü her görev sonrası başarmanın onurunu yaşardık, bu iki arkadaştan beni özel kılan ise, aynı işi ben maaşla, onlar ise hayrına yapardı, umarım bu iki yiğit kardeşimin kahramanlıklarını, sizlere anlatmayı becerebilirim.)

                                         Moladan bir kare

Türlü nevaleyle güne süper başladık, doğayla insan iççice olunca doymak nedir bilmiyor, zira sabahın köründe adam başı iki ekmek bitirdik, olsaydı daha da yerdik. Karnımızı doyurduktan sonra her şeye tepeden baktığımızdan ve gördüğümüz her şey gerçek olduğundan, karşımızdaki manzarayı izlemeye koyulduk beyaz bir binaya gözümün değmesiyle; aha kantin gidip cevizli sucukla, gofret alalım, murat ise; örgütün karargâhı olmalı diye, konuşmasını sürdürüyordu ki, hasanın; o galip ömer tevfik ayağıdır, 3-5 çapulcunun karargâhı olur mu? diye cevap vermesiyle birbirimize takıldık sonradan öğrendik ki Saddam’ın keyif çatmak için kullandığı yazlık sarayımmış ama keyfimiz uzun sürmedi zira toplanın komutuyla mahkuma girdiğimizden sıcak temas sağlandı daha doğrusu teröristler ateş açarak, zap vadisinde kopacak kıyametin fitilini ateşledi yani dövüş başladığından daha neler olduğunu anlayamadan ilk ateşle 5 kahraman arkadaşımızı kaybettik.

(kayıplar bu işin fıtratında var  yani bu bir savaştır ama kurşun sıkmadan kayıp vermek ciddi hatadır çünkü bedel ödememek için sıkı eğitim alıyorsun)

Teröristlerin gardını düşürmek için bir şeyler yapmamız lazımdı yoksa operasyondan çekilebilirdik çünkü bize saldıranlar cesurca hareket ediyordu. Timlerin manevra harekâtlarının durdurularak bombardıman emrinin vermesiyle mevziiyi dövdük lakin bazı ağır silahlarımızın barutu puf diye ses çıkardığından tutukluk yapar ve bizi zora sokardı ama yüreğimizde tutukluk yoktu, çünkü söküp atmıştık, dağlardaki tek korkumuz, arkamızdakilerdi.

(bu düşmanı alt edebilmemiz için anlaşılan yapılması gereken gecenin karanlığına sızarak karşı saldırıya geçmek diye, kendi kendime düşündüm.)

Çevresine hüküm süren bu tepeye kartal yuvası diyorduk o derece haşmetliydi eteklerinde binlerce mt. yerin altındaymış gibi kendimizi hissediyorduk yani top atsan erişmez, operasyonun ilerleyen safhalarında teslim olan öğretmen teröristten, öğrendik ki bu sırtın gerçek ismi, 'Kartal Tepesi’ymiş.
  
                      Operasyon Bölgesinden Kareler  

Jetlerimiz göğü yırtarcasına dalışlar yaparak bomba yağdırıyor:

İnsanüstü, fedakarlığımıza ve onca uğraşlarımıza rağmen, taburumuzun başına dertler, açan ve acılar yaşatarak, şehitler vermemize, neden olan,  Kartal tepesindeki mevziiyi hainlerle birlikte saf dışı bırakabilmek ve akabinde, operasyonumuza kaldığımız yerden, devam edebilmek için, Alay komutanımız istemeden de olsa hava desteği talebinde bulunmak mecburiyetinde kaldı zira düşman unsurlarıyla kısmen de olsa aynı noktadaydık. Hava desteği, inlerdeki karı kılıklı, teröristlere karşı, etkili olmayabiliyordu, çünkü hile ile tasarlanmış bazı hedefleri imha edebilmek için illaki yuvalarına girmek gerekiyordu ama psikoloji etkisi fazla oluyordu özellikle dalışlarda ses duvarını aşarak, göğü yırtarcasına çıkardığı sonik patlamalarla, ürkütücü olurdu ayrıca insanın, manevra hareketlerini kısıtlar, bulunduğu alanlara tabiri caizse mıhlardı bizlerde bazen hava saldırılarında tehlikeler atlatarak veya başımızı ellerimizin arasına alarak, korktuğumuz olmuştur. Çok sürmeden, gökyüzündeki ufuk çizgisinde, 2
 uçan meleğimiz belirleyiverdi soğuk terler basıp titremeye başladığımız anlarda gelen savaş uçaklarımızın sesi bizi sevince boğdu korkularımız kendiliğinden kayboldu askerlerimiz birbirilerine sarılarak komando naraları şeklinde tezahüratta bulundu, komandoların yaşamış olduğu, coşkuyu ve gururu, alay komutanımızda yaşamış olmalı ki gırtlaktan gelen hararetli sesle;
      —yüzbaşım göreyim sizi taş üzerinde taş omuz üzerinde baş bırakmayın yıkın inlerini başlarına hiçbirini affetmeyin diye telsizinden emirler vererek bu duygusunu açıkça ifade edebiliyordu ama bizi bombalamaya geldiklerini nereden bilecekti ki? Yaşanan dehşet verici hava saldırıları karşısında panik halinde firar edercesine vadideki kuşlar ve özelliklede heybetli asil kara kartalar tıpkı mermi gibi zirvelerin en yükseğine kanatlarını silkeleyip yayarak ve kimisi de pençesindeki leşi havada bırakarak yuvalarından bir bir uçuşmaya başladılar.

Kartal tepesine jetlerimiz gümbür gümbür bomba yağdırmaya başladı kimisi, istediğimiz yere düştüğünden, göğsümüzü kabarttı, kimisi uzaklarda patlayarak tüüühhh boşa gitti diye canımızı sıktı kimisi de bulunduğumuz hat üzerine korkunç patlamayla düşerek sevincimizi kursağımızda bıraktı yani çevremiz toz duman oldu, bunun üzerine, Alay komutanımızın, yönlendirdiği savaş pilotları için, kıyameti kopararak ve hindi gibi kabararak; o jetler g...ze girsin, çekin gidin dengesizler diye, kullandığı telsizden sert tepki göstermesiyle uçaklarımız ayrılmak zorunda kaldı çünkü pilotlarımız bir sorti daha yapmış olsaydı kesin bizi bitirirdi, aslında atışlarda hata sıfırdı sadece koordinatlarda yanlışlık vardı hatta göğsümüzü kabartan atışlar için asteğmenimiz;
     — daşağınızı yerim adamsınız adam diye,
coşku dolu tezahüratlarından sonra hatalı patlamalar içinse;
     — alarm oğlum alarm çabuk birileri 155 arasın hava saldırısına uğradık şeklinde esprilerini patlatmıştı. Düşen bomba sonucu yaralanan ve şoka giren askerimiz oldu, basınçtan dolayı dengemiz bozuldu çünkü adım atarken ayyaşlar gibi sarsak hareketlerle yürüdüğümüzden yer gök bizim için ters düz olmuştu, asteğmenimiz; korkan bazı askerlerimize; işeyin korkunuz geçer diye nasihatte bulunurdu. Hedefi tutturabilmek için jetlerimiz olabildiğince alçaktan uçuş yapıyordu, manevra kabiliyetiyle, operasyon alanına kısa aralıklarla, dalıp çıkıyordu çünkü yüksek irtifada istenilen bazı hedefleri imha etmesi mümkün değildi.

(menfaatleri için her ülke, dağa taşa ve toprağa bomba yağdırmaya hakkı vardır geçmişte olduğu gibi yarında bu durum uygulanacaktır özellikle millet alışverişte görsün hesabıyla yapılan bombardımanlar ormanın bağrındaki canlılara zarar verir bence gerekçesi ne olursa olsun asırlık ağaçların devrilmesi doğaya karşı yapılmış bir insanlık sucudur çünkü kurunun yanında yaşta yandığından ekosistemin dengesini bozuyor yani mezarlarla birlikte, fırsat bulamadığından, sıçrayamayan çekirgeler dahi yanıyordu.)

                             Hava saldırılarından bir kare

Alayın en gözde kahraman "oğuz33" timi:

Kartal tepesindeki teröristlerin üzerine, değişik tarzla, tekrardan gidilmesi için içerisinde bulunduğum 'oğuz33' timin koçbaşı gibi öne çıkmasıyla alay komutanımız sözlerine hava katmak için, kemikli yumruğunu havaya kaldırarak;
     — lannn çakalarrr duyuyor musunuzzz, üstünüze aslan parçalarımı gönderiyorum haydi aslanlarım emiriyle tam imha için yeniden görevlendirildik yani yıkım kararı alındığından sil süpür şeklinde mevziiyi teröristlerin başlarına yıkacaktık, görevimiz riskliydi zira aslan olmak kolay değildi. Sızma operasyonumuz için, çevreye sırıtacak görüntünün, yansımaması için, yüzlerimizi boyadıktan sonra kendimizi zorlu patikaya, vurduğumuzdan, ölüm kusan, kartal tepesinin eteklerine kadar gelmeyi başardık, üzerimizde teçhizattan başka ağırlık yoktu ama diz kırmaktan ferç olmuştuk. Güzergahımız üzerindeki şüpheli yerlere, birkaç el atış yaptık ama karşılık, veren olmadı, ya da biz öyle zannettik, çünkü uygulayacağımız planın, göbeğine koyduğumuz en değerli silahımız olan mg3’çümüzün vurularak elinin parçalanması sonucu planımızda değişikliğe gitmek zorunda kaldık. Tim komutanımız Yalçın Ç. askerimize müdahalede bulunmasına rağmen;
     —Nevşehirli iyi değil, biran önce tahliye etmemiz gerek dolayısıyla dönmek zorundayız diyerek operasyon komutanı olmadan ve düşmanımızla ne şekilde savaşacağımızı bilemeden mahkûm bölgede dımdızlak ortada kaldık ama korkmuyorduk. Kafamıza göre dalacaktık ya adamların canını okuyacaktık ya da canımızı verecektik ama önce, bize güvenenleri, mahcup etmemek için, gerekeni yapacaktık, yani ateşi yaktığımızdan, bizden taraf, rüzgarı bekleyecektik. Güneşin yüzü kaybolmak üzereydi, karanlığa kalırsak nasıl belayla karşılaşacağımızı bildiğimden komutan vekili olarak risk almaya karar verdim.

(daha önce şahit olduğum korkunç bir olayı bu çalışmanın sonlarında anlatmaya çalışacağım yani insan nasıl parçalanır konusunu izahını yapacağım.)

Kafamda kurguladığım iki aşamalı planı, basit yer krokisiyle, arkadaşlara anlattıktan sonra dediklerimi yapabilmek için, bir başıma, yola koyuldum, yani operasyonumuzun ilk ayağına başladığımdan kefenimi sırtıma geçirmiştim, çok geçmeden takip ediliyormuşum gibi hisse kapıldığımdan, ani manevrayla dönüp arkama baktığımda şok oldum çünkü hasan ve muratta peşime takılmıştı;
     — 'ne işiniz var' dememe kalmadan;
     — 'seninleyiz' ısrarıyla, ikinci şokla, içim titredi,
     — 'sızmayı yalnız başıma yapmam gerekiyor ayrıca bunun için, maaş alıyorum' diye, belirtmeme rağmen, yiğit askerlerimizin göstermiş olduğu kararlıklarında sapma görmediğimden;
     — 'tamam lan gidip tepedeki şu hainlere dünyayı dar edelim' coşkusuyla ve canlarımızı birbirimize emanet ederek zembereğinde boşalmış yay gibi kartal tepesinin zirvesine hamle yapmaya başladık ama sorumluluğumda adamakıllı artmıştı

(profesyonel asker gibi kurşun sesine alışık olduğundan hasan tecrübeliydi ama kara muradımızın, deneyini mi yoktu, çünkü bir operasyon sırasında bölük komutanımızca günah keçisi seçildiğinden 'oğuz33' timinden kovularak yemekhaneye görevlendirilmişti ama inanılmaz cesareti vardı, bazı komutanlar murat için, cahil cesarete sahip derdi, ayrıca kara murat lakabını, bölük komutanımız, murada yakıştırmıştı, gerçi soy ismi de kara’ydı. Ohal bölgesinde, yaşanan ve askeri manada, çok ender karşılaştığımız, talihsiz ve sıra dışı olayı, çalışmanın sonlarında anlatmaya çalışacağım.)

Jetlerimizin enkaz yığınına çevirdiği 6 teröriste tırmanma sırasında rastladım ancak oyalanacak vaktimiz olmadığından göz ucumla cesetleri inceleyebildim hepsi roket çiydi anlaşılan operasyon bilgisini hainler önceden almış olmalı ki sıkı şekilde hazırlıklarını yapmışlardı çünkü çantalarında yeşil başlıklı sevk fişeği bulunuyordu yani hafif füze fırlatıcı görevini yapacaklardı ama kanlı, emellerine ulaşamadan, cehennemin dibini boylamışlardı, şayet bu mühimmat, doğru şekilde, bize karşı kullanılmış olsaydı, vay halimize.

senin yüzünden, sevdiklerim ağlar"

Çarpışarak ölmek istiyoruz:

Kartal tepesine sızmamız esnasında bir grup terörist bize doğru ateş etmeye başladı acaba fark edildik mi diye endişeye kapıldım ama kamuflajlarımızdan ötürü bizden görüntü alabileceklerini sanmadığımdan yürüyüşümüze devam ettik anlaşılan tırmanma sırasında küçük taşların gürültüsüne ateş ediyorlardı zira zayıf ve oynak arazi yapısıyla iççice olduğumuzdan küçük bir taş beraberinde büyük bir taşı yuvarlayarak gürültü çıkarabiliyordu. Çok geçmeden ateşin şiddeti artınca uzunca kaya parçasına omuz vererek, beklemeye başladım, murat ve hasanda, ayrı yerlerde mevzilenmişti çünkü birbirimize, yakın durmamız, icap ettiğinden, takım olarak, hareket ediyorduk yani açığa çıktığımız an başımızın çaresine bakacaktık nitekim yoğun ateşin oluşturduğu baskıyla, ferdi olarak, hareket etmeye başladık. Sığıntı gibi yaslandığım yerden başımı havaya kaldırarak gözlerimi yummamla soluklandım ve;
       —'rabbi yessir velâ tuassir rabbi temmim bi'l-hayr' duasını okumuştum ki bazı seslere irkildiğimden ciddi problemle karşı karşıya kaldığımı, fark ettim, zira onlarca merminin yerden, çat çat şeklinde, tozu toprağı, kaldırdığını görüyordum, yani kafamı, çıkardığım an, kurşunların hedefiydim, tutunmaya çalıştığım yer ise dikti ve her şey ayağımın altından bilye gibi oynadığından adım adım sanki ölüme sürükleniyordum uzun anteninden dolayı telsizim ise aşağıya düştüğünden üst bölgesiyle iletişimim kopmuştu, yani başıma gelebilecek, en kötü durumla, karşı karşıyaydım. Mücadelem esnasında yumruk şeklindeki çatlağın içerisinde sarı renkli bir sincap yavrusuyla göz göze geldim kıpırdamadan cam gibi gözlerle bakıyordu sanırım bana acımış olmalıydı ya da kaçmak için ortalığın durulmasını bekliyordu savaşla ilgisi bulunmayan ve topu topu 5-10 saniyelik üzerimde rahatlama sağlayan bu sevimli hayvanın yanına bir parça peksimet fırlattım tabii kemirebilirse sonra mücadeleme kaldığım yerden devam ettim

İki arkadaşımla çaresizliğin orta yerine sürüklenmiştik, kapana kıstırılmış, av olarak kendimizi gördüğümüzden, bizi bu durumdan kurtaracak ve kırbaç etkisi yapacak fırsatı bekliyorduk çok sürmeden gerimizdeki hasanın; beni bu cehennemden çıkarın feryatlarıyla, istediğimiz avantajı yakaladık lakin yediğimiz ateş baskısı fırsatı değerlendirmemize mani oluyordu yine de fedakar hasan için, oyalanmadan koşmamız lazımdı, çünkü bize alan, açmak için yerini belli etmiş ve namluları üzerine çevirmişti, yani farelerin açığa çıkması için kasıtlı olarak gemisine su aldırarak belayı başına almıştı. Omuz verdiğim, uzunca kayanın arkasında, gayret ediyorum, menzilimin kısa, olmasına rağmen, gözüme kestirdiğim, başka bir kayanın, gerisine doğru birkaç adım atmaya ama olan cesaretimi toplayıp kozamı yırtamadığımdan, çok istediğim, bu hamleyi, gerçekleştiremiyorum ve geçen her saniye içerisinde, karşı konulamaz, panik ve korku, yaşıyordum ama başıma gelenleri düşman olarak görmüyordum çünkü acımasız dağ başlarında korkunun zamanında ortaya çıkması insanı savunmada tutuğundan yaşama şansı veriyordu. Üzerimize çullanan, hainlerin oyunu, bozmak ve planlarını altüst etmek adına yüreğimle tüm riskleri göze alıp kendimi mutlaka unutturmam ve sessizlik içerisinde yer değiştirerek ateş çemberini yararak bir gedik açmam gerekiyordu aksi taktirde kendime faydam olmayacağı gibi, hasan paşamızın imdat çağrıları, karşılıksız kalacaktı, yani bazı delilikleri yapma vakti gelmişti çünkü zirveye yaklaşmamamız için caniler durmaksızın ateş ettiğinden, umut vaat etmeyen kabuslara, ne kadar dayanabileceğimi bilemiyordum, öyle ki yoğun ateş baskısından dolayı, bulunduğum yere çakıldığımdan, artık anlık yaşıyordum, saatlik bile değil. Kafamı kurcalayan sorunum ise beraber yürüdüğüm murattın durumuydu acaba başına, bir şey mi geldi, yoksa vuruldu mu diye, endişeye kapıldım, zira kendisinden, ne görüntü alabiliyordum, nede sesini duyabiliyordum.

Bu iş böyle yürümez dolayısıyla oyalanmadan işime yarayacak bir şeyleri bulmam gerektiğinden çevremdeki zorluk derecesi yüksek sarp araziyi zihnimde işaretleyerek iyi bir görüş mesafesi sağlayacak şekilde güzergahımı slalom olarak belirleyip, arazi bilgimi, icraata geçirmeliydim, yani inadım, inat olduğundan kırkı kırk yarıyordum aksi halde tehditler karşısında başımı yakabilirdim ama bunlar akılla yapılacak, işler değildi, dahası düşünecek, vaktim olmadığından hangi akılla buralarda olduğumuzu dahi bilmiyordum yani kafası çalışan bir insanın yapacağı şeyler değildi derler ya 'akıllı köprüyü arayıncaya kadar deli suyu geçir' diye bizlerde bir takım deliliklerimizle buralara kadar gelebilmiştik yani bazı şeyleri yapabilmek adına illaki dahi olmak gerekmiyor, çünkü küçük bir risk, yığınla fırsat, beraberinde getirir. Her ne kadar;
       — 'çekirge bir sıçrar iki sıçra' hesabıyla da olsa vurulmamıştım tıpkı bir nehrin yatağını değiştirircesine ölümler teğet geçtiğinden sadece kaçınılamaz sonumu kısa süreliğine öteliyordu yani insanı yutarcasına bataklık gibi duran ölümlerin adeta kıyısındaydım, bundan daha kötüsü, ne olabilir ki? başımdan sızan terde asabımı bozarcasına sanki ensemde kan şeklinde pıhtılaşıyordu anlaşılan ter ve kokusu yiğidin şanından olmalı diye kendimce düşündüm, zira yiğitlik adına, nice kahramanlıklar yapıyorduk. Ölüm hissi insana sonun yaklaştığını gösteriyorsa da anlık fırsatları da sunabiliyordu çünkü işin asıl kırılma noktası korkup çabukluğunu yitirmektir. Komandı andındaki gibi;
       — 'her zaman çelik pençemle seni ezerim' coşkusuyla bedenime özgüvenin kendiliğinden, yüklenmesiyle ve şehit olduğunu düşündüğüm murattan istediğim görüntüyü almamla başladım murat ile gayretleriyle kurtulan ve ilham kaynağımız olan hasan paşamıza bağırmaya;
        —ne pahasına olursa olsun hata yapmadan tepeye çıkacağız,
 şayet kellemizi, bırakacaksak da o tepede, bırakalım diye, adeta ölümü unuttum, çünkü ölümümüz üzerine giderek ancak bu kanlı girdaptan kurtulabilirdik.

Aslan parçası arkadaşlarımda, bu çağrıyı, bekliyormuş gibi, benimle aynı istikamette olduklarını davranışlarıyla, belli ettiler, yani operasyonumuzu noktalayacak an gelip çattığından başlayacaktık çünkü planımızı uygulayabilmek için, her yolu deniyorduk akabinde bizlere kol kanat olması için, yerinde duramayan hasan paşamızı gerimizde bırakarak teröristlerin mevziisine çökebilmek için parola ve şifreleme manasında aramızda özel sinyal ağı kurduğumuzdan, yani konuşmadan anlaştığımızdan, Murat’a saat yönünü tarif ederek iki parmağımı çaprazlayıp geniş açıyla iki koldan mevziiyi kuşatıp boğabilmek için işaretimi verdim artık mevziiyi ele geçirmekten başka çaremiz kalmamıştı zira hayatta kalmamız bu manevramıza bağlıydı. Çok geçmeden, kuruyan gırtlağımı, ıslatmak için, mataramı el yordamıyla yokladığımda, birinin yerinde olmadığını diğerinin ise, delindiğini gördüm yani damla suyum kalmamıştı ve bu iyi olmamıştı ama yapacak bir şey yoktu. Kendimi toparlamamla teçhizatımı kontrol ettim el bombalarımı ayarladım akabinde 'gözünü seveyim uyanık ol' diye uyardığımız koruyucu meleğimiz hasanın tüfeğinin emniyet mandalını seriye alarak ve dişlerini sıkarak tetiğe asılıp uygulamış olduğu baskıyla ve bulunduğumuz kayalıklara yapılan yoğun ateşin seyrekleşmesiyle 'şimdi tam sırası' diye manevra hattımızı oluşturmak için, Murat’a dönerek, operasyonumuzun ikinci ayağına geçiyoruz diye cesaret dolu bakışlarla birbirimize baktıktan sonra hedefimize doğru başladım sıçramaya ve sürünerek tırmanmaya baş koyduğum yolda bazen birkaç adım atabildim bazen de dizlerimin üzerinde yol alabildim mesafe tahminimden uzun çıktığından kendimi sağa sola atmaktan vücudum yara bere içerisinde kalmıştı ama acı hissetmiyordum zira müthiş ruh haliyle dolmuştum öyle ki bedenime enerji yüklenmiş yüreğim kabarmıştı ve içim içime sığmıyordu yani damla olmamıza rağmen artık sele dönmüştük yine de iş işten geçmeden, mutlaka bu işi başarmalıydık, yoksa biterdik.

Kartal tepesindeki mevziiye, artık azıcık yaklaşmıştık, aşağılardan gelen ateşler zirveye her ne kadar bizi yaklaştırmamaya çalıştıysalar da yaptıklarıyla başaramadılar ama kamuflajlarımızın hakkını vermek gerekir zira araziyle örtüştüğümüzden neredeyse görünmez olmuştuk, yine de vurulmadan buralara kadar nasıl ilerlediğimi aklım almıyordu. Kıvrık mırvık ağaç topluluğu içerisindeki erişilemez olarak gördüğümüz ve hayatımızı kurtaracak olan mevziiye doğru adeta gıdım gıdım ilerledim ses ve görüntü vermediğimde iyi ilerliyordum belki operasyonun en yavaş sızmasını gerçekleştiriyordum zira çevremdeki kayalar kadar sert hareketsiz ve sessizdim yani Eğridir’de aldığım eğitimler işime hayli yaramıştı bunlar hep tecrübe.

(ordumuzda bir türlü profesyonelleşmedi diye, kendi kendime söylendim.)

Çok geçmeden hızlı şekilde ve kesik kesik nefes alıp verdiğimden bir koku aldım, bu sigaranın kokusuydu, anlaşılan birilerine;
        —'sigara sağlığa zarardır' deme vakti gelmişti,
zira sigara akciğer ve karaciğerin içine eder. Biraz daha yaklaşıp, yavaşladıktan ve bozulan, nefesimi yönettikten sonra bazı sesler üzerine, bulunduğum yere  taş misali kesildim, yani nefesimin ritmi yine bozuldu bu sesler teröristlere aitti anlaşılan adamların keyfi yerindeydi ya da meydanı boş bulduklarından, bizi adam yerine koymuyorlardı çünkü gürültü adına, ne varsa yapıyorlardı. Şiveleri yabancı geldiğinden konuşmalarını anlamıyordum yine de hiçbir kelimeyi kaçırmamak için, nefesimi tutmuş can kulağımla dinliyordum sanırım hava saldırısından silahlı gruplarını suçlayıcı gibi çözümlemelerden ve askerin daha fazla dayanamayarak, operasyondan çekileceğinden bahsediyorlardı, çünkü kızgınlık içerisindeki tok sesten kulağımın alışık olduğu uçak ve asker kelimelerini yakalayabilmiştim yine de ateş düşmüşçesine hararetli şekilde tartışıyorlardı zira seslerdeki huzursuzluk, onu ele veriyordu, sanırım üç ya da, dört kişi olmalıydılar, bekli daha fazla ama en az üç kişi halihazırda konuşuyordu.

Altın tepsi içerisinde sunulan bu gürültüyü fırsata çevirebilmek için kamufle olduğum kayanın gerisinden, keklik misali kafamı çıkarmamla adeta dörtlülerini yakmış 25 yaşlarında üzerinde koyu renkte boğazlı kazak bulunan ve yapı olarak, demokrasi şehidi olarak anılan Deniz Gezmiş’e benzettiğim, silahsız bir deyyusun, fasulye sırığı gibi ayakta dikilirken görmem bir oldu tek eksiği üzerinde gocuklu parkenin olmamasıydı.

(gördüğüm bu teröristi zumladığımda, tütün torbasında cuğara sarıyordu.)
 
Deniz Gezmiş (Doğum:Ayaş-1947 İdam Tarihi:1972-Ankara)

Boy hedefi durumundaki, bu angud anlaşılan kendini kaf dağında zannediyordu çünkü tütünden sararmış dişlerini göstererek gülüyordu, içimden son gülen iyi güler diye iç geçirdim zira birkaç can yakma zamanı gelmişti. Silahımın namlusundaki budala teröristin oluşturduğu dağınıklık, aslında yeterliydi ama daha zayıf anlarını kollamak için ve bomba fırlatacak mesafede mevziiye biraz daha yaklaşabilmek için az daha sabırlı olmam gerekiyordu çünkü imhayı toptan yapmayı düşünüyorduk, her ne kadar bu sığırın bir atımlık canı olsa da tereyağından kıl çeker gibi işimi kusursuzca yapmalıydım ve bunun içinde soğukkanlılığımı korumalıydım yani aceleye getirmeden işimi ciddiyetle yapıyordum ama ağırdan da almam gerektiğinin farkındaydım, aksi durumda, pot kıracağımdan, fatura bana kesilebilirdi. Muratla göz göze geldikten sonra pim çek bomba at işaretini elimle yaparak hainlerin bulunduğu mevziiye geniş açıyla iki koldan yaklaştık yani bakışarak yine anlaştığımızdan işbirliğimizle mevziiyi avcumuzun içine aldık, içimden bu mallar bu becerisizlikleriyle şimdiye kadar nasıl başlarını belaya sokmamışlar diye, bir düşünce geçti ama adamlar haklıydı, zira işimizi disiplin içerisinde yürüttüğümüzden varlığımızdan habersizlerdi ya da biz öyle zannetmiştik çünkü ilginç bir tepedeydik ve her an bir sürprizle karşılaşabilirdik. Uygun pozisyonla ayağa kalkarak sırtımı kayaya yasladım kontrolün bende kalması için sürekli bir sağıma bir soluma göz ucumla bakmaya başladım çünkü finale, yakındık ve herhangi aksiliğin, yaşanmasını istemiyordum.

Çok sürmeden aksilik bu ya ayaktaki teröristin yönünü bana çevirmesiyle olduğum yere kitlendim yani korktuğum başıma gelmişti acaba bu çakalda benden görüntü alabilmişimdir diye şüphelendiğimden yerimi değiştirmeye karar verdim fakat ufak çıta deşifre olup operasyonun içine edeceğimden bu fikrimden vazgeçerek durumumu muhafaza etmeye devam ettim, ömrümde yaşamadığım heyecana kapıldım öyle ki nefesimi dahi tutmuştum. Diğer kayalıkta siper alan ve performansıyla benden daha fazla çalıştığını belli eden, arslan parçası muradımız, bu haine bön bön baka kalmadı ve dala taş atar gibi enteresan acıdan yani 12’den vurarak büyük kan sıçramasıyla adamın canını okuyup eşek cennetine gönderdi şeytan yüzlü bu terörist önümdeki avuç içi kadar düzlüğe beyni patladığından pal dür küldür cansız şekilde yuvarlanmıştı, bunların çakıl taşı olduğunu biliyorduk çağlayabilmemiz için biz sadece önümüzü temizliyorduk çünkü şehitlerimize bayrağımıza ve kuranımıza yeminimiz vardı çakallara yem olmayacaktık.

(kendine gereğinden fazla güvenen ve tek atışla devrilen teröristi inceledikten sonra; aramızdaki yaşanan bu husumette sen mi suçlusun ben mi? yoksa akrabaları birbirine kırdıran hain eller mi? gelmeyecek gelecek uğruna, kim ya da kimler adına kazananının belli olmayacağı bu kirli savaşı, veriyorsun? diye etkisiz kılınmış teröristin üzerinden kendimle konuştum.)

İnatla uygulamış olduğumuz planımızın finalini yapabilmek için, önceden hazırladığım taarruz tipi iki el bombasının pimlerini çekip aynı anda mevziiye fırlattım bombaların patlamasıyla ortalık sessizliğe büründü kısa süre sonra da kaçışma sesleri duydum muratta duymuş olmalı ki üçlük basket atar gibi bir bomba da o attı ama onunki patlamadı şanslarına arızalı çıkmıştı

(nedir bu mühimmattan çektiğimiz, biri puf diye ses çıkarır diğeri ise demir yığınına döner diye, isyan şeklinde içimden, sitem ettim, çünkü bazı kritik durumlarda, mühimmattın çalışmaması, hayatımıza sebep olabiliyordu.)

El bombalarımız tükendiği için, cengaver muradımıza mevziiyi taramasını söyledim, çünkü kullandığım silahımın toplu olarak, tarama özelliği yoktu. Muradın dipçik gibi bir sıçrayışla mevziiyi taramasıyla aşağıdan gelen tek tük atışlar haricinde, silah sesleri kesildi, kartal tepesine çıkmamıza mani olmak için durmadan ayaklarımıza ateş ederek bizi azraile armağan etmek isteyen grubun mevziilerini terk etmesi sonucu sanırım bu ateşler kesilmişti. Sabah saatlerinde ciğerlerimize kadar kan kusturan ve şehit arkadaşlarımıza üzülecek fırsatı vermeyerek taburumuzu olduğu yere mahkum eden kartal tepesindeki mevziiye sürünerek iki koldan girmeyi başardık, gözümüze çarpan, kaçmaya çalıştığı anlaşılan, bir teröristin mevziinin dışında can vermesiydi diğerlerinin ise mevziinin içerisinde yatmasıydı içlerindeki genç bir teröristin ise kafası patlamasına rağmen ölmemişti ama gözlerinin feri koptuğundan sabit noktaya kilitlenircesine bakıyordu yani arkadaşları gibi anasının bedenindeki oluşumu alarak ölmemek için dünyanın mücadelesini veriyordu ama nafile diğer üç arkadaşı gibi onunda eğik dili dışarı çıktığından nefesi kesildi çünkü sigara götürüyor hem de yaşa başa bakmadan. Ağır taramalı diye, aramızda tabir ettiğimiz ve artık işlemez durumda olan 3 uzun namlulu silah vardı birinin üzerinde pırıl pırıl parlayan tabanca bulunuyordu mirasa konmuş gibi belime taktım yani kana kan dişe diş şeklinde misillememizi yaptık çünkü karakol komutanını beylik tabancasına onlarda el koyulardı. Etkisiz kıldığımız teröristleri ve mevziilerini inceledim, anladık ki bir mevzii, koca taburu dar bir bölgeye günlerce mahkum edebiliyordu, tabii ölümü göze almak şartıyla. Bunlar artçı gruptu büyük grubun kaçması için fedailik görevini üstlendiklerinden öleceklerdi ve bu teröristlerde işlerini yapmıştı her ne kadar bir görüntülük canları varsa da artık kaçan gruba yetişemezdik çünkü hız kavramı esas olduğundan bir adım önde olurlardı yani; jokey misali, hafif olduklarından, atı alıp, Üsküdar’ı geçebiliyorlardı.

Dağlar yiğit görsün, buralar da bize ölüm yok diye muratla birbirimize sarıldık çünkü çeşitli mucizelerin gerçekleşmesiyle azraili ters köşe yapmıştık, mukaraat işte ölmemiştik ama azrailin pusuda beklediğinin biliyorduk. Ayrıca susamıştık ama bizi bu acıdan kurtaracak, damla suyumuz yoktu.

(susuzluğun verdiği acıyı, insan yaşayınca, ancak kıymetini anlıyor, kimi zaman su için savaştım zira o an bir avuç su benim için dünyaya bedeldi.)

Kısa uğraştan sonra vatanın yeni toprağıymış gibi kartal tepesinin zirvesine bayrağımızı diktik dik duruşumuz dosta gurur düşmana korku salmıştı mübareğin gölgesi dahi yetiyordu çünkü insanda ne korku nede isyan bırakıyordu dalgalanan bayrağımızın gölgesinde bunu yaşayarak tecrübe ettik.

(tabii buradaki, esas amacımız, propaganda değildi, gerçeğin ifadesiydi.)

Az biraz sonra çuuvvff eden sesle yere kapaklanmamız bir oldu, içimden nasıl tepedeyiz yarabbi dördüncü adımda kendimizi yerde buluyoruz diye küfür şeklinde isyanım oldu çünkü vücutlarımız yara bere içerisinde kalmıştı. Anlaşılan çevremizde havan mevziisi olmalı diye düşündük şayet öyle ise bu iyi olmayacağından saf dışı bırakmamız gerekmekteydi yoksa emeklerimiz boşa gideceğinden kartal tepesine çıkmamızın anlamı olmayacaktı.

Beni kollaması yönünde muratla göz göze geldikten sonra basamak şeklindeki kayalıklardan inmeye başladım 10 kadar büyük adımla aşağıya indikten sonra çevremi dinledim ama hareket tespit etmediğimden muradın yanına dönmeye karar verdim inişim kolay olmuştu ama tırmanırken zorlanıyordum dolayısıyla nefeslenmek için mola verdim sağa sola bakınırken sapak yerdeki kırmızı toprak dikkatimi çekti, yönümü o istikamete çevirerek, kısa uğraşla kayalığın dibindeki, sapak yere ulaştığımda ise, doğal görünümlü delikle karşılaştım deliği incelerken havan sesini tekrardan almamla yüzükoyun kırmızı toprağın üzerine kendimi atmam bir oldu ama bu defaki havan sesi, tıpkı iki metalin çarpışmasıyla, çıkan sesle, kulağıma gelmişti.

Havan mevziisi ile deliğin bağlantısı olmalı diye düşündüğümden ikilemeye kalmadan, dar delikten içeri girdim, dikkatimi çeken insanı yutarcasına bir karanlık kucaklıyordu öyle ki bir parmak ışık içeriye sızmadığından çakmağımın sarı aleviyle çevremi izledim, duvarları soğuktu ama susadığımdan elimi sürdüğüm yerler nefesimi rahatlıyordu zemin ise yumuşaktı adım attıkça koridor daraldığından gerginleşiyordum yine de korkup korkmadığımı bilemiyordum, çünkü iki büklüm şeklinde ilerlemeye devam ediyordum ve attığım adımların nereye çıkacağını merak ediyordum ama kaygılı şekilde bu işin sonu iyi bitmeyecekmiş gibi hisside içimde taşıyordum, çok sürmeden, köşe gibi yeri dönmemle, karanlığın yerini, hafif aydınlığın alması bir oldu ışığı takip ederek tünel şeklindeki koridordan çıktığımda ince kayalıklar vardı uzunca kayanın birine de ise irice iki kertenkele duruyordu şayet kaçışmamış olsaydılar bir parça peksimeti onlara da atacaktım ama beni görmeleriyle tırslayıp kaçtılar. Aşağıyı kontrol ettiğimde ise muhteşem bir doğayla karşılaştım tabii hayranlık uyandıran manzarayı izlemek için onca eziyeti çekmemiştim, dolayısıyla işime koyulduğumdan, birkaç küçük kayalığı geçtikten sonra köşe bucak aradığım havanın siyah namlusunu gördüm ama görüntü kısıtlı olduğundan bir hareketlilik yoktu yine de pozisyonumu korumaya karar verdim, bir şey elde edemediğimden daha iyi açıyla havan mevziisini görebilmek için parçalanmış kayalıklar arasından ilerledim güçlük dolu kısa yürüyüşten sonra havan mevziisiyle aynı hizaya geldiğimde ise kısa boylu bir teröristi ayan beyan görmemle ateşe başladım. Avantajımı kaybetmemek için birkaç kayalığı süratle tırmanıp hakime çıktığımda ise, havan sehpasının dibinde besili teröristin, debelendiğini gördüm normalde bu ağır silahın yardımcısı olurdu ama yanında ve yakınında kimsecikler yoktu ya da ben öyle zannetmiştim yine de tedbiri elden bırakmıyordum, çünkü kimsenin olmadığını düşünecek kadar acemi değildim.

'teslim ol' diyorum ama yararı olmuyor:

Kandırılmıştır ya da kafası, çalışmıyordur veya pişman olmuştur, belki de kanlısını vurduğundan mahpus yatmamak için kaçaktır diye düşündüğümden sesimin son perdesiyle yaralı teröristi sulha davet ettim çünkü adama garazım yoktu yani güzel sözlerle apaçık ve güven verici yaklaşım sergiledim, doğrusu çağrılarımdan sonra teröristin ne düşündüğünü kestiremiyordum ama merakta ediyordum vereceği yanıtı önce çıt çıkmadı ya da beni anlamamıştı ama sonra, kırık Türkçeyle tekleyerek, konuşmaya başladı;

—boyun eğmem için mi bu masalları anlatıyorsun, teslim olmayacağım partim bana ihanet içerisindeki teslimiyeti değil mücadele içerisindeki, onurlu direnmeyi, öğretti diye, hırsı dinmemiş olmalı ki yaralı haliyle, meydan okudu, sanırım vücudundaki kurşun, aklını başına getirmemişti.

Yapılan müzakereler bittiğinden anlaşıldı ki bundan sonra silahlar konuşacaktı, çünkü dağlarda güzel sözlerin yerini silahlar alır yani silahlar patlamaya başlamışsa, güzel kelimeler orayı terk eder. Bir ara bir şey yapacak gibi elini kolunu oynattığından 2 el daha ateş ederek ölmek için horozlanan bu amigonun nefesini kestim çünkü üzerinde birden fazla bomba vardı ve bende fırlatacağı bombanın mesafesindeydim ayrıca kaçacak yerim yoktu.

Her ne kadar terörist gördüğümde kendi dertlerimi unutuyorsam da bir an önce su bulmam gerekiyordu dolayısıyla suya kavuşma umuduyla etkisiz kıldığım teröristin bulunduğu mevziiye gitmeye karar verdiğimden, pozisyonumu alıyordum ki bir eliyle tüfeğini, diğer eliyle de kayalıkları tutmaya çalışan, kara suratlı dürzünün biri dizleri kıran tırmanışla tıpkı cami duvarına yetişircesine havan mevziisine yöneldiğini fark ettim sanki kömüre bulaşmıştı, o derece tuhaf yaratıktı çok şey kontrolümde olduğundan bu terörist ide gafil avlamıştım haini tepeden tırnağa süzdüm tabii süzebildiğim kadar demek dünyada böyle çirkinlerde varmış diye içimden mırıldandım. Bazı basiretler atlatarak, ölüm tehlikesi yaşamama rağmen artık coşmuştum, korkularımın korku olmaktan çıktığını hissetmiştim zira devrimciymişiz gibi önümüze çıkanları devrilenlerin üzerine bir bir devirmiştik tabii benimkisi insan öldürmekten doğan bir haz değildi tamamen hayatta kalma ve verilen emri yerine getirme coşkusuydu, yani elimizde tabu gibi kanun vardı, ayrıca bir insanın hayatına, son vermek ölmekten zordur yani tetiği çektiğin an insanın vücudunu ateş sarar çünkü vurduğunla göz göze geldiğinden, günlerce gözlerinin önünden, o iri gözler gitmediğinden, kalbin alevlenir ve durgunlaşırsın yine de silahlı çatışma demek yaşam ve ölüm demektir yani yok olmalı birisi ya da her ikisi dolayısıyla acımasız dağ başlarında teslim ol demenin yararını görmediğimden başka bir yol deneyerek ava devam etmek için şahin gibi odaklandığım hedefime şöyle seslendim;

       —ağa!!! kimsin, 
       —kimlerdensin? diye,
gırgırına takıldıktan sonra başını yukarı kaldırıp, silahının namlusuyla birlikte, yönünü bana çevirmesiyle, benim anam ağlayacağına onun anası, ağlasın düşüncesiyle, tetiği çektim, yani kaybeden olmak istemediğimden ilk vuran ben olduğumdan baykuş yüzlü teröristin, bel hizasındaki, yeri delmemle, insan sesine, benzemeyen böğürmeyle, kayadan aşağıya, düşmesi ve gözümden, kaybolması bir oldu.

Mevzilendiğim, korunaklı yerimi, terk etmeyerek, gözetleme ve dinleme, faaliyetlerime devam ettim zira truva atı misali her kayanın ya da her çalılın içerisinden, terörist bitiveriyordu, veya arkasında, uçurum çıkıveriyordu, dolayısıyla savsatmadan işimi yapmam gerekiyordu ama bunun için, acil suya, ihtiyacım vardı, bir avuçta olsa, bir bitki, kökü de olsa, illaki bulmam gerekiyordu, çünkü dilim yok olurcasına damağıma yapıştığından çok susamış ve her saniye susuzluğun verdiği dayanılmaz beter acıyı yaşıyordum. Su birikintisi bulabilirim düşüncesiyle çevreme baktım lakin bulamadım gitmek istemediğim ama risk alarak mecbur kaldığım başka bir kayalığa çıktım ne yazık ki istediğim hayalimi orada da gerçekleştiremedim, zira çevremdeki her şey ince uzun ve dikti yani damla suyun izine rastlayamadım. Suya ulaşmanın tek yolu bir an önce havan mevziisine ulaşmak olduğunu düşündüm ama gitmeyi düşündüğüm mevzii, oldukça berbat yerde bulunuyordu ve oraya nasıl ulaşacağım hakkında, en ufak fikrim yoktu, çünkü sarp ve dik yerdeydi ama dağ ipi gibi, yardımcı malzeme kullanarak, mevziiye ulaşabileceğimi, akıl ettim, yani yine, delilik yapmanın, zamanı gelmişti, zira kendime, yardım etmekten başka, çarem kalmadığından, yapmak istemediklerim bazı şeyleri, mecburiyetten ve istem dışı yapıyordum. Çevremde bazı incelemeleri yaparken 82 mm’lik ve 80 kg olarak bildiğim havan topuna gözüm ilişti bu ağır silahın buralara nasıl taşıdıklarını hayret ediyordum buna insanın ciğeri dayanmaz diye düşünüyordum çünkü yük hayvanların çıkamayacağı uçurumlarla dolu bir bölgeydi, yani köpekbalığın dişleri gibi düşersen parçalanacaksın. Havan mevziisine ulaşmak için kayadan kayaya atlayarak, ilerliyordum ama gidilecek gibi değildi, dolayısıyla sakata gelmemek için bu tehlikeli yolculuktan vazgeçtim fakat susuzluğun, daha çok risk, oluşturabileceğini düşündüğümden, tekrardan yola, koyuldum ve bazı basiretler atlatarak kendimi mevziinin içerisinde buldum.

Dikkatimi ilk çeken, mevziinin içerisindeki havan topun çatal ayakları arasındaki etkisiz kıldığım kısa boylu terörist oldu bir an için şok yaşadığımdan gözlerime inanamadım çünkü yaşı 17-18 ancak vardı, o kadar çağrılar yaptım teslim olması için ama büyük sözü dinlemeyip sonunu hazırlayarak anasının ciğerin yakmıştı, üstelik güzel yüzlü çocuktu öyle ki bal rengi bakışları vardı, zira gözleri açık ölmüştü, Allah şahit lafıma çocuğu ölüme göndermek ve yaşananlara, gönlüm razı gelmediğinden üzüldüm, korunmaya ve kollanmaya muhtaç bu çocuğun dağ başlarında ne işi var diye de söylendim, ayrıca havan mevziisinde, kırmızı renkte, fırça ile yazılmış ve boyaları aşağı akmış bir de duvar yazısı vardı 'apocu ruhuyla düşürülmeyecek hedef yoktur' anlaşılan, yeni yetme gençleri böyle safsatalarla, peşinde sürüklüyorlar diye sinirli şekilde tekrardan kendi kendime söylendim.

(örgüt çocuklardan faydalanmasını biliyordu olaya dar bakmadığından halkın kahramanı yapabiliyordu keşke bu gençleri safımıza çekebilseydik zira bu zorlu coğrafyada dava sahibi insanlara her zaman ihtiyaç duyulmuştur)

Çocuğun çantasına baktım ekmek peynir ve bir avuç tütün vardı yani acınacak durumla karşılaştım, ağaçtaki çatala takılmış bidonu görünce elimdeki işi bir çırpıda bırakarak, bidonu tepeme diktim, yani keyfime, diyecek yoktu çünkü her şeye can verenin su olduğunu yaşayarak daha iyi anladım. İşime döndükten sonra teröristin üzerini aradım, iç cebinde; resim, defter, kalem ve kırık bir tarak çıktı resme bakınca resimdeki de düşünceli edayla bana bakıyordu sanırım annesi olmalıydı siyah beyaz bu resim insanı suspusa çevirdiğinden tekrardan hüzünlenerek iç isyanımla yaşanan kirli savaşa lanet okudum, çünkü resimdeki ananın ciğerparesi kurda kuşa yem olması için dağlarda bırakılacağından kemiklerine bile kavuşamayacaktı. Not defterini, kabaca incelediğimde, gerilla marşları ile kimlik, bilgilerinin bulunduğu sayfalara ulaştım çocuk yaştaki teröristin adı; aliydi yaşı ise 18.

  Teröristin üzerinde çıkan fotoğraflar

           1-           ali korkmaz (Gerçek Adı Soyadı)  

Karanlığın yüzü çökmek üzereydi yani bulunduğum yeri terk etmem gerekiyordu yoksa dar yerler beni daralttığından kendimi bıçak görmüş kurbanlık gibi hissediyordum, ayrıca tüneli bulamadığım taktirde, geceyi burada tek başına, geçirme durumum olabilirdi, çünkü başka çıkış noktam yoktu. Havan topun mekanizmasını devre dışı bırakmak için taşla iğnesini kırdıktan sonra alinin, çantasını ve silahını alarak, yola koyuldum ama bir süre sonra beraberimdeki malzeme beni tehlikeye attığından, silah hariç diğerlerini yolda bıraktım çünkü silah karakollarda şehit edilen arkadaşımıza aitti. Eşek cennetine gittiğini düşündüğüm baykuş yüzlü çirkin teröristle yürüyüşüm sırasında tekrardan karşılaştım kayanın üzerinde sırtüstü S vaziyetini almış ve gözlerini, havaya dikmiş şekilde, aksırık ve öksürüğe benzemeyen bir böğürmeyle debeleniyordu, yüzünde acıdan çok korku ve acımasızlık vardı ölecekse de açlıktan ölmesin insaniyetiyle kendisine peksimet attım ama atmaya çalıştığım peksimet herifin kafasına denk gelip sektiğinden uzağa düştü içimden demek yiyecek ekmeği yokmuş diye söylendim neticede her şey he mencik anda oldu bende olan biteni izlemekle yetindim. Karanlık, bastırdığından ve hızlıca, hareket ettiğimden, kendimi Murat’ın mevziisine atmayı başardım ve kısa uğraşla toparlanmaya başladık teröristlere ait beyaz su bidonlarını boynumuza bağlarken, yükseklerin süsü olan ve part part şeklinde nazlı nazlı dalgalanan al yıldızlı bayrağımıza gözüm ilişti, burada bırakalım, bugün yaşananlara tanıklık etsin diye ama murat;

       —ölürüm de ellere bırakmam, 
      —dahası para verip aldım diye, önerim kabul etmediğinden,
teröristlere ait, bazı mühimmattı, yanımıza alarak, Hasan paşamızla buluştuk, aslan parçası susuzluktan kırılmasına rağmen görev yerini terk etmemesi, bizi çok duygulandırmıştı, çünkü bu hareketiyle hayatımızı kurtarmıştı, ona su verdik akabinde diğer arkadaşlarla buluşmak için düşe kalka kimi zamanda kayarak kartal tepesinden inmeye başladık.
 

Dünyanın en güzel bayrağı, Türk bayrağıdır

Çok sürmeden, aşağıdaki arkadaşlarla buluştuk, bizi merak ettiklerinden, birbirimize sarıldık, onlara da boş durmayıp, arkamızda iş çevirmek için, kartal tepesine, sızmaya çalışan, beş haini, etkisiz hale, getirmeyi başarmıştı şayet arkadaşlarımız hamlelerinde geç kalmış olsaydı değil zirveye çıkmak yaklaşmamız dahi mümkün olmayabilirdi çünkü iki ateş arasında kalacağımızdan, vurulmadan sağ çıkmamız, ancak bir mucizeyle olurdu. Susadıklarından, onlara da su verdik, sonra da dönüş yoluna, yüzümüzü çevirdik ama üst bölgesine giden patikayı karıştırdığımızdan bulunduğumuz yerde dönüp dolaştık tam yolu bulduk diye sevinirken bakıyoruz başa sarmış gibi aynı yere sıkışıp kalmışık yani aynı yerlerde birkaç tur attığımız oldu sanki bir çarkın üzerindeydik ve çıkışsız labirente sanki girmiştik. Bulunduğumuz alan ormanlık ve karanlıktı cırcır böceklerinin sesi aşağıdan gelen kurbağa ve kanat seslerini bastırdığından doğanın sesi hüküm sürmekteydi, özelliklede durup durup öten, baykuş sesi, ortamı daha da gerdiğinden insanın asabını törpülüyordu, yerdeki ölü ağaçlar ve birbirine dolanmış karmaşık çalılıklar ise yürümemizi zorlaştırdığı yetmezmiş gibi, içimize ürperti hissi veriyordu, şayet savaşa değil de teknik geziye çıkmış olsaydık, senfonik şeklindeki, bu doğa olayı, insanın ömrüne ömür katar, huzur verirdi, çünkü her şey yolundaymış gibi insanı üzecek veya düşündürecek herhangi başka bir gürültü olmadığından doğanın sessizliği vardı. Kaybolma korkusuyla, yürümek istemeyen ve küfürler içerisinde, kendi kendine konuşan, askerlerimiz oldu, işin içinden çıkamadığımızdan, kendimce çözüm yolları aradım yani bazı arkadaşları yüreklendirmek için espri olsun diye, şakalar yaptım, ıslık dahi çaldım, korkmamaları ve kontrolün, bizde olduğunu, hissetmeleri için ama ne yaptıysak işe yaramadığından, tüfeklerimizin kayışını arkadaki askerimiz tutacak şekilde ayarlayıp birbirimize dokunacak şekilde yürüdük çünkü karanlıkta birbirimizi görmüyorduk.

Neticede öncümüz Elazığlı murattın karışık patikaları kendine has tarzıyla tıpkı bulmaca çözer gibi çözerek ve almış olduğu müthiş isabetli kararlarıyla kaybolduğumuz hatta birbirimizi vurmaya yeltendiğimiz kartal tepesi bölgesinden çıkarak, taburumuzun bulunduğu üst bölgemize tırmanmayı başardık vakit ise gece yarısını çoktan geçmişti ama kefeni de yırtmıştık. Körlenmesine birbirimizi çekerek uğradığımız sayısız güçlüklerle üst bölgesine ulaştığımızda komutanlarımız adeta karşılama mangası gibi hazır bekliyordu, zira umutlarını kestiklerinden, bizi gören, gözlerine inanmadı, özellikle alay komutanımız öyle kucaklamıştı ki ciğerlerimizi sökecekti sonra da, uzman çavuşum nerde, demesiyle yanına, gittim ve tekmilimi verdim.

       —emeklerimiz, helal olsun, 
       —yediğiniz ekmekler, can olsun gibi, sözlerden sonra paha biçilmez onur yaşadığımdan sağ ol diye karşılık verdim ortalığı bir sessizliğin kaplamasının ardından gazanızı anlat demesiyle, kendimizi övmeden, tim olarak yaşadıklarımızın özetini alçakgönüllülük ile anlatım, yani kendisine kısa brifing verdim, sözümü kesmeden pür dikkat dinleyen alay komutanımız, tekrardan aferin, çektikten sonra, gülümseyen tok sesiyle;
       — mangal gibi yürekleri olan bu yağız delikanlıları 'şanslı çocukları' ödüllendirelim diye ilgili komutanlara gerekli emirini verdi, akabinde çevremizi saran tanıdık tanımadık tüm arkadaşların tebriklerini kabul ettik yani birbirimize sarıldık elinden vurulan Nevşehirliyi sorduğumuzda ise helikopterle hastaneye gönderildiğini, durumunun iyi olmasına rağmen, gazi olduğunu söylediler. Bölük komutanımızda gurur yaşadığından sabahı bekleyemeden, Hasan paşamıza ve kara muradımıza;
       — döndüğümüzde onbaşı olabilmeniz için yazınızı yazacağım mustafa senide özel kuvvetlere önereceğim demesiyle;
       — uygun görürseler gider orda da görev yaparız diye ilgilendiğim yönünde düşüncelerimi ilettim çünkü hayalimde iki bere vardı biri mavi bere şükür onu hakketmiştim, ikincisi ise, bordo bereydi, ona da çok yakındım.

Özellikle Muradımız bu müjdeleyici haberle;
       — emredersiniz komutanım diye enerjik olarak, tekmil vermesiyle, rütbeyi ve övgüyü, ne kadar hakkettiğini gösteriyordu çünkü kısa süreliğine ses tellerini ferç eden bağırmasıyla ortalığı yıkmış ve tim içerisinde gülümsemelere neden olmuştu öyle ki kendisi dahi gülmüştü zira onbaşı olmayı ve özellikle onbaşı rütbesiyle resim çektirip, annesine göndermeyi, hayal etmişti, hakikatinde temiz ve güzel, yüreği olduğundan çevresindeki her şeyi güzelleştiriyordu akabinde harlı ateşin karşısında alçak gönüllükle başını önüne eğerek meczup ve sakin şekilde kaldığı yerden gülümsemesine ve gözü gibi baktığı silahını temizlemesine devam etti. Çok sürmeden yaşamsal manada idame için sırt çantalarımıza yöneldiğimizde dikkatimizi çeken sularımızın olmamasıydı anlaşılan bazı arkadaşlar bizlerden umudunu kesmiş olmalı ki çay demlemek için almıştı, bizde gülümsemeler içerisinde, kumanya açıp, kaşık salladık, sonra da botlarımızı çıkarmadan, huşu içerisinde, toprağın üstünde uyuduk, çünkü toprağın altına düşmemek için, yarım güne yakın savaşmıştık yani ölmemiştik ama ölümü iliklerimize kadar defalarca acı acı yaşamıştık. Neticede taburun değişik manevralarla ve çoklu kuvvetlerle saldırmasına rağmen kartal tepesindeki hainler her seferinde direnmeyi bildiğinden kalelerini zapt etmeye gücümüz yetmemişti zira örgüt açısından bu tepe simgesel durum taşıyordu yani erişilemez denilen mevzilerinin düşmesi ünlü şivi kampın düşmesi demekti, dolayısıyla cephanesi ayakları altında olan ve mevziiye savaş delikleri gibi özel avantajlar sağlayan fedai grubunu mucize gibi kavramların yanımızda olmasıyla saf dışı bırakarak göğe komşu olan bu meşhur mevziiye bayrağımızı dikebilmiştik yani kahraman olmuştuk ama operasyonumuzun baş mimarı olan hasan paşamızı ayrı yere koymamız gerek zira sunmuş olduğu altın fırsatlarla bu zaferi elde edebilmiştik aksi halde kartal tepesinden sağ olarak dönmemiz mümkün olmayacaktı.

                                         dinlenme anı 

Etkisiz teröristi güvenlik için tekrardan etkisiz kılıyoruz:

Kartal tepesinin kontrolünü sağlandıktan sonra bir hafta bölgede kaldık bu süre zarfında arazi araması yaptık birçok enteresan şeyde rastladık özellikle kartal tepesinin zirvesine ve girişine destek olmak için L şeklinde özel olarak hazırlatılmış, silah mevziilerini gördük, yüz kadar terörist cesedine denk geldik çoğu tuhaf pozlarla sağa sola saçılmıştı, birisi ise uçurumlardan düşerek kafasını patlatmıştı, bir kaçının da ağızlarına toprak dolmuştu belli ki can çekişirken debelenmişlerdi, ikide dişlek vardı, yanakları yandığından, kıpkırmızı olmuşlardı ama arkadaşları gibi onlarda kokuyordu, ilk kez silahlı çatışmalarda kadın kokusu almıştık hatta Selahattin asteğmenimiz; şirret kadın savaş neyinize diye söylenmişti yani cesetleri toplayıp gömecek olsak, bölge bir kasabanın, mezarlığına dönüşebilirdi, hepsi çocuk, yaşta ve hepsi de Müslümandı, en büyükleri ise, ancak 25’şini görmüştü. Çevreye berbat kokular yayıldığından, nefes alacak havamız olmuyordu, rüzgârda esmese katiyen incelemelerimizi yapamazdık belki 10 kadar teröristi pilotlarımız vurarak enkaz yığınağına çevirmişti zira aşırı barut ve yanık kokusu cesetlerden geliyordu yani otopsi misali pamuk nasip olmamıştı. Lojistik manada, kullanılan ama insan, vücudu gibi, kokmayan ve nalları, havaya dikmiş yük hayvanlarını da yaptığımız aramalarda görebiliyorduk. Hangi kayanın dibine ya da çalının altına baksak ceset, kimisi saklanmış, kimisi terk edilmiş, kimisini de yabani hayvanlar, paramparça ettiğinden, üzerinde sinekler uçuşuyordu, birisi ise aldığı ağır kurşun yarasından dolayı, sakat kalacağı, kaçınılmaz olduğundan, dava arkadaşları tarafından ölüme terk edilmişti zira yapılan incelemelerde emareler onu gösteriyordu.

(bence; teröristte olsa, sonları bu olmamalı, netice de onlarda insan, üstelik TC kimliğine, sahip ve Müslüman, biz dahi dağlarda teröristi çöp gibi bırakmıyoruz bunlar nasıl yaratık diye iç geçirdiğimiz anlarımız olmuştur.)                         

Güvenlik güçleri kayıplarını bilmesin diye terörist gruplar yeri çar çabuk kazıyarak kaybettikleri dava arkadaşlarını gömebiliyorlardı, birlikler operasyondan çekilmesiyle, ya kendileri, ya da mazot kaçakçıların aracılığıyla, hevallerini alır şatafatlı askeri törenle gömerlerdi ama kartal tepesindeki, cesetlerden anlaşılıyor ki bu iş için vakitleri yokmuş ölülerini bırakıp tüymek zorunda kalmışlardı yine de misilleme için, yaşananları not ettiklerini biliyorduk, çünkü özellikle genç militanlarını, dağda tutabilmenin yolu kuyruğu dik tutmaktı yani misilleme yaparak intikam almaktı.
 
                 Kamplardaki askeri cenaze törenleri
Çatışmalarda etkisiz kılınan bazı teröristlerin üst aranmasının yapılabilmesi için tim komutanı birkaç el ateş açardı ya da uzman çavuşun birisi işi daha da ileri götürerek ölmüşü bir daha öldürmek için cesedi tarardı bu faaliyetlerde, bazı teröristlerin, cinsel organları parçalanırdı, bu atışlara;
       — 'sigortalı atış' diyorduk, yani ölümü, garanti altına almak, demek oluyordu.

(ohal bölgesindeki çatışmalarda, yaralı terörist teslim olmamak için, ya da fazladan, asker götüre bilmek için, kendisini tuzaklayıp, patlatabiliyordu.)

Akabinde, etkisiz kılınmış teröristin, boynuna ya da ayağına, uzunca dağ ipi bağlar çekerdik, şayet kendiliğinden, teslim olmak istiyorsa, dal daşak adamı anadan üryan soyundurarak, yanımıza yanaşmasına, izin verirdik.
  

                                 Etkisiz kılınan teröristler
(bence) yaşananlar, kurallara ters düştüğünden, sonuç böyle olmamalı, çünkü asker demek hep ateş demek olmasa gerek, işin ilginç tarafı güvenlik taramalarında bazı teröristlerin tsk’da görev yaptığı bazılarının ise görevi sırasında firar ettiği tespit ediliyordu yani bir nevi askerimizi kurşunluyorduk)

Bazı kuvvetli askerlerimiz etkisiz kılınan teröristin kuşağını çözerdi sünnetlimi değil mi ortaya çıksın diye tabii adamı topaç gibi çevirerek bu işi yapardı sonuçta, hepsi öz be öz ülkemizin, mahsulü çıkardı, hatta asteğmenimiz; sünnetsizin çükünü ben kesecem diye dalgasını geçmeyi ihmal etmezdi.